Historia odkrycia nicienia Phasmarhabditis Hermaphrodita

Badania nad nicieniami Phasmarhabditis hermaphrodita zapoczątkowało dwóch brytyjskich naukowców, Neil Boemare i Michael Akhurst, w latach 80. Ich celem było znalezienie organizmów, które można by wykorzystać do biologicznego zwalczania ślimaków nagich, które są głównymi szkodnikami w rolnictwie, rolnictwie i ogrodach.

Boemare i Akhurst przeprowadzili szeroko zakrojone badania nicieni z rodzaju Phasmarhabditis i wyizolowali nowy gatunek nicienia, który nazwali Phasmarhabditis hermaphrodita. Odkryli, że te nicienie były specjalnie przystosowane do pasożytowania na ślimakach nagich, a zatem były bardzo obiecujące pod względem biologicznego zwalczania tych szkodników.

Zespół badawczy zbadał cykl życiowy, zachowanie i sposób działania nicieni Phasmarhabditis hermaphrodita. Odkryli, że te nicienie miały symbiotyczny związek z bakteriami z rodzaju Photorhabdus. Bakterie wytwarzają toksyny, które zabijają ślimaki, podczas gdy nicienie żywią się bakteriami i martwą tkanką ślimaka.

Wyniki tych prac badawczych wzbudziły duże zainteresowanie wykorzystaniem nicieni Phasmarhabditis hermaphrodita w biologicznym zwalczaniu ślimaków nagich. Od tego czasu były one intensywnie badane i szeroko stosowane w różnych krajach do biologicznego zwalczania populacji ślimaków w uprawach, ogrodach i na terenach zielonych.

Odkrycie nicieni Phasmarhabditis hermaphrodita było znaczącym postępem w biologicznym zwalczaniu ślimaków, zapewniając bardziej przyjazną dla środowiska alternatywę dla tradycyjnych chemicznych metod zwalczania.